Het tuinproject in Leeuwarden, Lewenborg in Groningen en de Kennedylaan in Heerenveen trokken vanaf 1978 internationaal de aandacht. Le Roys boek Natuur uitschakelen – natuur inschakelen werd in het Duits vertaald en hij begeleidde vele excursies voor geïnteresseerden uit het buitenland. Het project in Leeuwarden was favoriet omdat het een vrij rustig verloop kende en er jaren gestaag aan gewerkt werd. Vooral de architect Werner Ruhnau had veel belangstelling en bracht meerdere bezoeken. Direct gevolg hiervan was dat Le Roy gevraagd werd om op verschillende Duitse universiteiten gastcolleges te komen geven.Senator Kulenkampff uit Bremen was één van de geïnteresseerden die excursies had ondernomen naar Le Roys projecten in Nederland. In 1978 vroeg hij Le Roy om hulp bij het inrichten van een kaal gebied rond de Universiteit in Bremen. Zowel studenten als gevangenen uit de Bremerbajes zouden meewerken aan het project. De grondgedachte was om een steriel bouwwerk met behulp van een organische structuur te complementeren. Net als in al zijn andere projecten werkte Le Roy met afbraakmateriaal. Kulenkamff had geregeld dat er enorme hoeveelheden puin, afkomstig van een afgebroken wijk in Bremen, op het terrein naast de universiteit werden gedeponeerd. De bevlogenheid en voortvarendheid van Kulenkampff stuitten echter op een universiteitsbestuur dat de ‘puinhoop’ zoveel mogelijk op afstand probeerde te houden. Hoewel het plan was om direct naast de universiteit met de aanleg van het project te beginnen, werd het sloopafval na protest van het bestuur uiteindelijk ver achter het gebouw gestort. 191 Tot overmaat van ramp hadden Kulenkampff en Le Roy het enthousiasme van de studenten zwaar overschat en bleef het puin jaren liggen.
Uit: "Plantsoenrevolutie" van Anna van Gerve
