Het lijkt misschien een wat oneerbiedige titel, maar dat gevoel bekroop mij op de bijeenkomst op 9 juni jl. van het Architectuurcenrtum Eindhoven in het Van Abbe museum. Ontwerper Vincent Wittenberg sprak in het kader van de tentoonstelling: Van wie is de straat? Via zijn project Gewildgroei maakte hij de stap naar de Puintuin op het voormalig TH (nu TU/e) terrein. In 1971 hebben de studenten Bouwkunde van de gelegenheid gebruik gemaakt om een docent voor een half jaar te benoemen door de vakgroep Vormleer onder leiding van Jan Slothouber. Zij stelden Louis Le Roy (1924-2012) voor, de man die zichzelf een ecotect noemde, maar hier gastdocent praktische landschapsecologie heette. Hij had zijn ecokathedraal in Mildam net gestart en had de Kennedylaan ingericht in Heerenveen, dit jaar exact 50 jaar geleden. Een wonderbaarlijk project met gestapeld puin in de openbare ruimte, dat er nog altijd is. In Heerenveen was hij tekenleraar aan de Rijkscholengemeenschap. Bijzonder is dat hij voor het laatstgenoemde project op 6 juli 2005 een contract met de burgemeester ondertekende, waarbij het project voor minimaal 100 jaar in stand wordt gehouden door de gemeente en waarbij zij positief zal meewerken om bewoners enthousiast te maken om mee te bouwen.
Maar terug naar Eindhoven. Op het terrein van de TH wees Leroy een plek tussen de paviljoens aan voor de realisatie van een puintuin. Oud studenten Jan Stohr, John Körmeling, Martien Jansen en Bert Staal zitten in de zaal. Jan vertelt hoe ze 80 vrachtwagens met het sloopmateriaal van de Fellenoord kathedraal naar het terrein hebben gestuurd, waar al het puin werd gestort. Een beschadigd heiligenbeeld doet nog heel wat stof opwaaien als het College van Bestuur het weg laat halen en de studenten aangifte doen van diefstal. Het beeld wordt uiteindelijk weer teruggeplaatst. Dit waren de wilde jaren 70. Volgens Le Roy leer je bouwen door materiaal te rangschikken in de natuur, de wanorde te ordenen zonder notie van tijd. Om het tijdsbeeld te schetsen worden pamfletten in alternatieve spelling getoond met teksten van de studenten als ‘puin is lekker’.
John haalt plezier herinneringen op aan zijn deel van de puintuin. Hij was een gebouw aan het uitgraven in de grond om de bedrijfskunde studenten een interessanter uitzicht te bieden. Le Roy enthousiasmeerde de andere studenten om het project van John, ‘de maffe mol’ te ontsluiten en er ontstond een puinpad met hellingbaan naar het project toe. John geeft toe dat dit project hem enorm heeft gevormd en een fundament heeft gelegd voor hoe hij tot op de dag van vandaag werkt. Bert, Martien en Jan vallen hem bij en de warme herinneringen aan de wilde jaren 70 zijn niet van de lucht. Ook een jongere generatie heeft nog herinneringen aan de puintuin en heeft er nog aan gewerkt.
In 1983 wacht het project een roemloos einde en werd de 300 meter lange tuin met bulldozers geruimd. Wat ons rest zijn nu de verhalen, de verhalen van ‘the good old days’, zoals in het voorportaal van het bejaardenhuis. En geloof mij, het is daar heel saai zonder die verhalen.
